Το άγγιγμα είναι μια απο τις πρώτες αισθήσεις που βιώνουμε ακόμη και ως έμβρυα μέσα στην μήτρα, ενω στη συνέχεια αποτελεί το μέσο γνωριμίας μας με τον κόσμο. Είναι αδιαπραγμάτευτα ζωτικής σημασίας, μια έμφυτη ανάγκη και μια πρωταρχική λειτουργία άρρηκτα συνυφασμένη με την αντίληψη, ένας άλλος τρόπος όρασης . Ενεργοποιώντας συναισθήματα αγάπης, καθησυχασμού, τρυφερότητας, στήριξης και ενσυναίσθησης το άγγιγμα αποτελεί έναν απο τους πιο θεμελιώδεις δείκτες επικοινωνίας. Ωστόσο, η χειρονομία της επαφής πολλές φορές περιορίζεται ή απαγορευεται, επ’ αόριστον διακόπτεται ή για κάποιο χρονικό διάστημα αναβάλλεται. Κατά τον Βρετανό ποιητή John Keats, όμως , «το άγγιγμα έχει μνήμη» καθώς πάνω στο σώμα, το οποίο είναι δεξαμένη γνώσεων και βιωμάτων, αποτυπώνονται οι βαθύτερες ιστορίες μας. Ακόμη και όταν αυτό απουσιάζει, τα σημάδια και οι αναμνήσεις που αφήνει, μένουν ανθεκτικά και ανυπέρβλητα μέσα στο χρόνο. Το βίντεο της Tania Bohuslavska που παρουσιάστηκε στο 2ο Thessaloniki Queer Arts Festival τον Ιούνιο του 2019 στο MOMus-Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, υμνεί την ιεροτελεστία της επαφής και τα συναισθήματα που εγείρει. [Tania Bohuslavska, Gala's Music, 2017, βίντεο, 05:28 λεπτά]

Ένα Πάσχα διαφορετικό από κάθε άλλο, τόσο μακριά από αυτό της φωτογραφίας. Μια Ανάσταση που αναμένεται φέτος, κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Για να έρθουν πάλι οι αποστάσεις στο φυσικό τους μέγεθος. [Σωκράτης Ιορδανίδης, Ανάσταση, μεταπολεμική περίοδος, ©Αρχείο Σωκράτη Ιορδανίδη, Συλλογή MOMus - Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης]

Η τάση προς την αναπαράσταση αυτού που δεν μπορεί να αναπαρασταθεί ρεαλιστικά, όπως π.χ. ενός ονείρου, ενός οράματος ή μιας επιθυμίας, αποτέλεσε τη θεματική για μια σειρά έργων της ρωσικής πρωτοπορίας που εξέφραζαν την ταραχή του ανθρώπου μπροστά στο σύμπαν και συχνά αντανακλούν με ποικίλους τρόπους τη σκέψη των θεοσοφιστών ή την ονειρική κατάσταση των συμβολιστών. Μια τέτοια ουράνια πρόκληση αποτυπώνεται στον πίνακα «Άνθρωπος και Σύννεφο» του Σολομόν Νικρίτιν, έργο του 1930, στο οποίο το ουράνιο σύννεφο αιωρείται σαν σανίδα σωτηρίας πάνω από τη μικροσκοπική φιγούρα που στέκει μοναχικά σε μια νησίδα στη μέση του πουθενά. Στο γκρίζο, ανούσιο και νεκρό περιβάλλον, το χρωματιστό σύννεφο, μέσα στο οποίο διαδραματίζονται μικρές ιστορίες, εκφράζει κάθε τι που είναι ευχάριστη ανάμνηση ζωής και κυρίως κάθε προσδοκία για τον επερχόμενο κόσμο. [Σολομόν Νικρίτιν, «Άνθρωπος και Σύννεφο», 1930, λάδι σε μουσαμά, MOMus - Moυσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη]