Η τάση προς την αναπαράσταση αυτού που δεν μπορεί να αναπαρασταθεί ρεαλιστικά, όπως π.χ. ενός ονείρου, ενός οράματος ή μιας επιθυμίας, αποτέλεσε τη θεματική για μια σειρά έργων της ρωσικής πρωτοπορίας που εξέφραζαν την ταραχή του ανθρώπου μπροστά στο σύμπαν και συχνά αντανακλούν με ποικίλους τρόπους τη σκέψη των θεοσοφιστών ή την ονειρική κατάσταση των συμβολιστών. Μια τέτοια ουράνια πρόκληση αποτυπώνεται στον πίνακα «Άνθρωπος και Σύννεφο» του Σολομόν Νικρίτιν, έργο του 1930, στο οποίο το ουράνιο σύννεφο αιωρείται σαν σανίδα σωτηρίας πάνω από τη μικροσκοπική φιγούρα που στέκει μοναχικά σε μια νησίδα στη μέση του πουθενά. Στο γκρίζο, ανούσιο και νεκρό περιβάλλον, το χρωματιστό σύννεφο, μέσα στο οποίο διαδραματίζονται μικρές ιστορίες, εκφράζει κάθε τι που είναι ευχάριστη ανάμνηση ζωής και κυρίως κάθε προσδοκία για τον επερχόμενο κόσμο. [Σολομόν Νικρίτιν, «Άνθρωπος και Σύννεφο», 1930, λάδι σε μουσαμά, MOMus - Moυσείο Μοντέρνας Τέχνης-Συλλογή Κωστάκη]