Το σπίτι μας, ο προσωπικός μας χώρος λειτουργεί σταθερά ως καμβάς έμπνευσης για τους καλλιτέχνες. Μια τέτοια εικόνα μνήμης, διαφυγής, μοναχικής και προσωπικής θέασης αποτύπωσε η συγγραφέας Μαργαρίτα Λυμπεράκη στο έργο της Νεκρή φύση. Ελάχιστα αντικείμενα τοποθετημένα στο χώρο δημιουργούν μια σύνθεση ρεαλιστική και οικεία όπως οι χαρακτηριστικές εικόνες που αφηγείται στο λογοτεχνικό της έργο, Τα ψάθινα καπέλα (1946): «Απ’ το παλιό μας σπίτι θυμάμαι λίγα πράγματα. Ήταν κάπου κοντά στο Λυκαβηττό κι είχε ταράτσα που ‘βλεπε στο Φάληρο. Ζούσε μαζί μας ο πατέρας κι είχαμε ένα λαγωνικό που το λέγανε Ντικ. Θυμάμαι και δυο βάζα κινέζικα στις δυο γωνιές της σάλας. Τίποτ’ άλλο». - - - - - - [Μαργαρίτα Λυμπεράκη (1919-2001, Αθήνα) Νεκρή φύση, 1949, Γκουάς, 26,4x24 εκ. Δωρεά των Αλέξανδρου και Δωροθέας Ξύδη στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (1999) MOMus - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Museum of Contemporary Art-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης]