Δεν είναι μόνο η τεχνοκριτικός Βεατρίκη Σπηλιάδη που είδε στα γλυπτά του Αχιλλέα Απέργη την εικόνα «κατεστραμμένων καθεδρικών ναών». Οι αιχμηρές φόρμες, η αφηρημένη μορφολογία και η αυστηρή καθετότητα αρκετών από αυτά, γέννησαν αργότερα παρόμοιους συνειρμούς και στον ίδιο, σε στιγμές αναστοχασμού της εικαστικής του δουλειάς. «Δεν ήταν δυνατόν οι καλλιτέχνες να περάσουμε τον πόλεμο χωρίς να αγγίξει διόλου την ψυχική μας διάθεση και την αισθητική μας αντίληψη» θα συμπεράνει σχολιάζοντας το ιδιότυπο εικαστικό σύμπαν της «μεταλλικής φθοράς» που δημιούργησε. Ένα σύμπαν που χτίστηκε μεθοδικά με πρωτογενές υλικό τις μεταλλικές ράβδους, τις οποίες ο γλύπτης επεξεργάστηκε, συγκόλλησε και συνέθεσε με τρόπο, ώστε να μεταφέρουν την απόκοσμη αίσθηση ενός διαβρωμένου και πιθανόν επισφαλούς οικο-δομήματος. [Αχιλλέας Απέργης, Χωρίς τίτλο 1961-62, 178 x 81 x 35 εκ., μπρούντζος, Συλλογή Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Δωρεά Γιώργου Απέργη MOMus - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης]