Το φως ορίζει το σημείο εκκίνησης και τον πυρήνα της τέχνης του Στήβεν Αντωνάκου: από τις αυστηρά αφαιρετικές προτάσεις του με τα τόξα, τις ελλείψεις και τις γωνίες, έως τις ποιητικές αντιπαραθέσεις τεχνητού και ζωγραφικού φωτός, τις, μεγάλης κλίμακας, παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο, τα Παρεκκλήσια με τις αναφορές στη βυζαντινή παράδοση και τις υποβλητικές εκείνες συνθέσεις όπου το ορατό και το αόρατο, το υλικό και το άυλο βρίσκονται σε μια οριακή σχέση-αρμονία. [Στήβεν Αντωνάκος, Χωρίς τίτλο (σελίδα 51), 1988, Μεταξοτυπία σε ασημί-μεταλλική επιφάνεια χαρτιού ©MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης]