Ο εσωτερικός χώρος της κατοικίας συγκροτείται συνήθως με βάση το προσωπικό γούστο, του τωρινού ή παλαιότερου ενοίκου, για να υπηρετήσει μια συνθήκη λειτουργικότητας, σταθερότητας, ασφάλειας. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου στο σκηνοθετημένο αυτοπορτρέτο του εστιάζει μέσα από ένα τέτοιο περιβάλλον κάπου αόριστα έξω από την κουρτίνα, ως παρατηρητής στη γραμμή ενός υπαρκτού όσο και ψυχολογικού ορίου. Πόσο αμυντικοί μπορούμε άραγε να γίνουμε με τη φύλαξη του ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω; Πόσο διαθέσιμοι είμαστε για να αισθανθούμε αυτό που εξελίσσεται εκτός του κλειστού κύκλου, εκτός παράδοσης, εκτός κάδρου, έξω από τα κατασκευασμένα καβαφικά «τείχη»; Πόσο έχουμε τελικά αγνοήσει τη δυνατότητα της φωτογραφίας, που φέρεται προορισμένη να υπηρετεί την πιστή απεικόνιση του πραγματικού, να σκιαγραφήσει επίσης εσωτερικές μεταπτώσεις, αναταράξεις και αμφιβολίες; [Βασίλης Κωνσταντίνου, Χωρίς τίτλο, 2015, Από τη σειρά "Family Frames", MOMus - Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης]