Το σπίτι είναι ο κατ’ εξοχήν προστατευμένος χώρος της οικογένειας, όπου ασκείται αδιαλείπτως η κηδεμονία, σφυρηλατούνται προδιαθέσεις, καλλιεργούνται χαρακτήρες και ιδεολογίες, δεσπόζουν σύμβολα και εικόνες. Είναι ακόμη ο τόπος στον οποίο αναδύονται μερικές φορές αθέατα κάγκελα, αχρείαστοι περιορισμοί, μεγάλοι συμβιβασμοί. Είναι ένας προστατευμένος χώρος από τον οποίο ενίοτε χρειάζεται κανείς προστασία. [Χριστίνα Κάλμπαρη, Κηδεμονία, 2002, Από τη σειρά «Μικρές ιστορίες εγκλεισμού», MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης]