Λικέρ  Αρμπαρόριζας   Υπάρχει στην πατρίδα μου μια δοξασία που έρχεται από τα βάθη του χρόνου. Μιλάει για μια συντροφιά 7 προσώπων, ανδρών και γυναικών, που δειπνούσαν μαζί κάθε χρόνο στην αρχή  της άνοιξης.  Η συντροφιά είχε πάρει την ευθύνη  μιας  σοβαρής αποστολής για την κοινότητα.  Είχε αποφασίσει να  ανανεώνει  την ενότητα του σύμπαντος τόπου,  δια της αναγνώρισης εκ νέου, της ροϊκής και φευγαλέας ομορφιάς.  Για τον σκοπό τους οι 7 άνθρωποι  είχαν εφεύρει έναν τρόπο, τον εξής : καθώς έτρωγαν ήσυχα κουβεντιάζοντας,  ο λόγος περνούσε από τον ένα στον άλλον παρακολουθώντας και ακολουθώντας την κίνηση  της έμπνευσης. Όταν δηλαδή το κάθε ένα από τα 7 πρόσωπα  φωτιζόταν με τον ιδιαίτερο τρόπο που συμβαίνει την στιγμή της έμπνευσης,  οι υπόλοιποι πρόσεχαν απροκατάληπτα για να συλλάβουν την φευγαλέα ομορφιά στη μορφή του αλλά  και  περιμένοντας    τα καλύτερα, από το απεριόριστο δυναμικό του ανοιχτού στο σύμπαν συντρόφου τους.  Περίμεναν δηλαδή   ν’ ακούσουν  όμορφες, ανανεωτικές ιδέες, ποιητικές πρακτικές και ιδιοφυείς λύσεις σε ό,τι πρόβλημα είχε προκύψει στην κοινότητα  από τη σκόνη του χρόνου.  Έτσι κυλούσε η ώρα μιλώντας ο καθένας όταν τον επισκεπτόταν η έμπνευση, ανάμεσα  σε συντρόφους που τον περιέβαλαν  με βλέμμα ανοικτό σε προσδοκίες, θαυμασμό και εμπιστοσύνη.   Στο τέλος του δείπνου έπρεπε να συνθέσουν τη συγκομιδή τους σ’ ένα τραγούδι για να το  διαχύσουν στον αιθέρα. Έτσι θα έφτανε στα πέρατα από  το σημείο της ιερουργίας. Αυτή η τελευταία πράξη απαιτούσε να ανέβει η παρέα  σε λεπτότερες ενεργειακές  συχνότητες. Τότε η οικοδέσποινα σέρβιρε  το ηδύποτο Αρμπαρόριζας. Το είχε δημιουργήσει η ίδια μέρες πριν,  με συγκέντρωση, προσευχές και ευχές κατά τη διαδικασία.  Η συνταγή του λικέρ Αρμπαρόριζας μαζί με μια ευχή, μου δόθηκε, από μια γυναίκα και  φίλη μεγάλης ηλικίας. Έγινε λίγες μέρες πριν πεθάνει, όταν μου αποκάλυψε πως στη ζωή της ευτύχησε να είναι οικοδέσποινα μιας τέτοιας σύναξης. Ελένη Μανωλαράκη    Arbarorizas liqueur There is in my country a belief that originates from the depths of time. It talks about a group of seven people, men and women, that dined together every year at the beginning of Spring. The company had taken on the duty of a serious mission in their community. Τhey had agreed to restore the unity of the entire region, for the renewal of the natural process of passing beauty. For this purpose the seven had come up with the following plan. While they ate and chatted quietly, the conversation passed between them while they observed the movement of inspiration. That is to say, when each of the seven were inspired by a particular theme at the moment of creativity, the rest tried to capture the fleeting beauty in its form and hope for the best from the unlimited potential of their friend, unimpeded in the world. They expected to hear beautiful rejuvenating ideas, poetic genius and practical solutions to problems that had arisen in the community from the depths of time. Thus, time passed while each one spoke when inspiration occurred, among companions who surrounded him with minds open to expectations, admiration and trust.  At the end of the dinner they had to gather their produce and compose a song relating their experiences and fill the air with it. And so, it would reach the end of their world from the point of divine creation. This last act needed to raise the company to finer energizing frequencies. Αfter the meal the hostess served the liqueur Arbarorizas. She had created it days ago, with deep concentration, prayers and good wishes throughout the process.   The recipe for liqueur Arbarorizas along with good wishes, was given to me by a friend, an old woman. It was passed on to me a few days before she died, when she revealed to me that she had been fortunate enough in her life to have hosted a gathering such as this.   Eleni Manolaraki