} catch (e) { console.error('Custom Theme JS Code: ', e); }

Στις μέρες που διανύουμε, στην οθόνη του υπολογιστή μας βρισκόμαστε απέναντι σε μια ροή εικόνων και κειμένων που άλλοτε μας ενημερώνουν κι άλλοτε μας παραπληροφορούν, άλλοτε μας τρομοκρατούν και άλλοτε μας καθησυχάζουν, άλλοτε, δε, υπόσχονται να κρατήσουν ζωντανή την ψευδαίσθησή μας ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κι όμως η πραγματικότητα έχει αλλάξει και αλλάζει κάθε μέρα. Το παρατηρούμε, το νιώθουμε, το ξέρουμε.

Το MOMus, συνεχίζοντας το «Resilience Project – Μαζί Ανθεκτικοί», διευρύνει την ανθεκτικότητά του και θέλει να επικοινωνήσει περισσότερο με όλους εκείνους που το έχουν ανάγκη.

Μοιραστείτε μαζί μας μια εικόνα που δημιουργείτε εσείς και που έχει καλλιτεχνική διάσταση, ως ανταπόκριση στις συνθήκες εγκλεισμού που βιώνουμε. Σκοπός δεν είναι απλά να δημιουργήσουμε με τον τρόπο αυτό κοινωνικά υποκατάστατα για την μοναξιά μας, ούτε απλά να περιφρουρήσουμε βασικές αξίες και κεκτημένα δικαιώματα, αλλά με αφορμή την ακραία και απροσδόκητη αυτή συνθήκη ανατροπής της καθημερινότητας που μας έχει επηρεάσει όλους/ες αδιακρίτως, να επαναπροσδιορίσουμε αξίες όπως η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, ο ελεύθερος χρόνος, η αλληλεγγύη και η πρόσβαση όλων στα βασικά αγαθά της υγείας, της παιδείας και του πολιτισμού.

Σχολιάστε με μια δική σας φωτογραφία, ζωγραφικό σας έργο, σχέδιο ή άλλο εικαστικό μέσο που μπορεί να περιέχει εικόνα, animation, ήχο, κείμενο ή βίντεο, τον νέο, προσωρινό ελπίζουμε, τρόπο ζωής και επικοινωνίας μας. Δώστε το δικό σας τόνο και ας φτιάξουμε μαζί το ψηφιακό λεύκωμα των ημερών μας.

Δευτέρα, 22 Ιουνίου 2020 17:44

Cov-er 19 Project

Γράφτηκε από την
Βαθμολογία
(2 ψήφοι)
Η σειρά Cov-er 19 Project προσπαθεί να προσεγγίσει τις αντιδράσεις που γεννήθηκαν από την απειλή του ιού της ημέρες της καραντίνας. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση μιας τόσο άγνωστης κατάστασης με γνωρίσματα απειλής, ξύπνησε τους πιο παράλογυς φόβους μας. Ο ιός είναι παντού, στα αντικείμενα, στο φαγητό, αλλά και στους άλλους. Οτιδήποτε βρίσκεται πίσω από τις κλειστές πόρτες αντανακλά τις πιο απλές αλλά και τις πιο παράλογες αντιδράσεις μας. Ένα μαύρο φόντο κυριαρχεί στις σκέψεις μας, νιώθουμε μόνοι αλλά δεν συμβαίνει μόνο σε μας. -Πώς να προστατευτούμε? Τα φαρμακεία δεν έχουν πια μάσκες -Πώς να καλύψω τα χέρια μου? Και αν ο ιός είναι στο πάτωμα? -Που ακούμπησε αυτή η τσάντα? -Μήπως να μείνω μέσα? Το βίωμα αυτό επηρέασε το ατομικό κα συλλογικό ασυνείδητο με τρόπο που ακόμα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις διαστάσεις του. Το άλμα από το λογικό στο παράλογο έδωσε στα πιο απλά καθημερινά πράγματα άλλες μορφές, αλλόκοτες. Απομεινάρια, αντικείμενα χωρίς φλοιό, άλλα που έχει μείνει ο φλοιός τους, όλα μέσα στο σπίτι μας. Η χρήση τους μεταβάλλεται μέσα από τον φόβο και την αγωνία του αόρατου κινδύνου. Μια άλλη θέαση αυτών των αντικειμένων που προσδοκεί να περιγράψει την ένταση και την έκταση όλων όσων βιώσαμε κατά τη διάρκεια της καραντίνας.Τελικά η αλληλεγγύη έδειξε το φως.
Διαβάστηκε 1648 φορές Τελευταία τροποποίηση στις Τρίτη, 23 Ιουνίου 2020 10:25
Κυριακή Λυκουρέση

Φοιτήτρια στο τμήμα φωτογραφίας και οπτικοαουστικών μέσων Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Τελευταία έργα από τον/την Κυριακή Λυκουρέση

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « χωρίς τίτλο Cov-er 19 project »