Ακόμη κι αν σκέφτεσαι ταξίδια που δεν μπορείς να κάνεις, ίσως και ταξίδια που δεν θέλεις να κάνεις, το έργο του Αλέξη Ακριθάκη είναι αυτό που σου επιτρέπει να τα σκεφτείς διπλά και τα δύο. Μιλά συχνά για τη ζωή και τον έρωτα, για την επιθυμία και το τραύμα, σαν να μιλάει για τον Παράδεισο και την Κόλαση. Μας έχει αφηγηθεί ιστορίες με τη γλώσσα, ιστορίες μέσα από επίμονες μικρές ζωγραφικές χειρονομίες (τα διάσημα «τσίκι τσίκι»), ιστορίες μέσα από μια εικονογραφία που φέρνει συχνά μπροστά μας βαλίτσες, βάρκες ή οτιδήποτε μοιάζει παιχνίδι. Στο έργο της συλλογής του MOMus, το αεροπλάνο πετά σε έναν κόκκινο βραδινό ουρανό, στον οποίο η Μεγάλη Άρκτος λαμποκοπά με φως νέον, και ξυπνά μνήμες διαφορετικές για τον καθένα. [Αλέξης Ακριθάκης, Αεροπλάνο, 1982, χρώμα, ξύλο, νέον, Δωρεά του Αλέξανδρου Ιόλα στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, MOMus - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης - Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης]