Παρατηρούμε την εικόνα ενός εσωτερικού χώρου, με το τραπέζι και τα σύνεργα της δουλειάς της γλύπτριας στο πρώτο επίπεδο. Μια ήρεμη πραγματικότητα, μια εικόνα απλή με αντικείμενα οικεία, μια εικόνα σιωπής που δημιουργεί μια ζεστή και γαλήνια εντύπωση, αλλά, ταυτόχρονα, αποπνέει μια αίσθηση μελαγχολίας, απομόνωσης και μοναξιάς. Η Άλεξ Μυλωνά αποτυπώνει, με μοναδική χρωματική και σχεδιαστική απλότητα, το καταφύγιό της. Κατορθώνει, με τρόπο λιτό και ανεπιτήδευτο, να εκφράσει όλα αυτά που αισθάνεται, τη ζωτική και βιωματική της σχέση με την τέχνη και τη ζωή, ενώ το ανοιγμένο παράθυρο της σοφίτας γεφυρώνει τον προσωπικό, ιδιωτικό της κόσμο με τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω. [Άλεξ Μυλωνά, Η σοφίτα της οδού Κριστίν (Παρίσι), 1987, υδατογραφία, 28,5 x 20 εκ., MOMus - Μουσείο Άλεξ Μυλωνά]